Zelfbeschadiging en eigen verantwoordelijkheid.

Hoi hoi,
nieuwe dag, nieuwe kansen zou je zeggen.
Helaas was vandaag geen goede dag.
Het begon al bij het ontbijt, ik ging dooreten en ik was te uitgeput om te braken dus ik pakte een lorazepam en ging weer in bed liggen.
M'n vader vond me daardoor weereens te depressief enzo, achja, laat 'm lekker denken, ik ben ook depressief.
Dus, om 11 uur toch maar weer een poging tot opstaan gedaan en wat koffie gedronken met m'n vader.
De rest van de dag ging wel okay, ik had als lunch 2 beschuiten gegeten terwijl ik totaal geen honger had (maarja, dat was de afspraak met de dietiste en ik wil ook geen gezeik met m'n vader) en als avondeten hadden we iets met noodles, daarvan heb ik denk ik wel een normale portie gegeten maar alles in me schreeuwde dat het teveel was dus dat was wel echt een strijd, en de drang om daarna te braken was ook enorm groot. Dat heb ik uiteindelijk niet gedaan, want had m'n medicatie al genomen inclusief 8 lax (ja dat was niet de bedoeling maar ik moest m'n ontbijt/eetbui eruit laxeren en die noodles in m'n lijf vond ik ook geen fijn idee) en daarnaast had ik de dubbele dosis van m'n lactulose genomen (die neem ik op recept van de arts om m'n laxeertabletten af te bouwen en dit is minder schadelijk voor je lichaam enzo, maar laxantia afbouw lukt nog niet zo goed dus). Het boeide me vrij weinig als ik m'n normale medicatie (pipamperon, anti psychotica) uitbraakte maar ik wilde m'n eten eruit laxeren en dat gaat niet als je je lax alweer uitgebraakt hebt enzo, dus m'n avondeten niet gebraakt. Wel daarna in bad gegaan en m'n hele arm en onderbeen opengehaald met een scheermesje, ook niet zo'n strak plan, maar de drang was gewoon zo hoog. Okay, ik weet het, eigen verantwoordelijkheid en ik had de bereikbaarheiddienst moeten bellen, maar op dat moment wist ik echt even niet meer waar ik mee bezig was en moest het gewoon gebeuren. Ik moest mezelf straffen voor het eten, voor alles, voor mijn bestaan. En daarnaast ook om de suicidale gedachten te onderdrukken. Want dat is wat ik wil, dood. Ik wil zo graag stoppen met eten en afvallen tot m'n lichaam het begeeft, tot ik niet meer kan. Maar na een dag niet eten grijpt de verpleging al in ben ik afgelopen week achter gekomen. Dus dit is een langer termijnplan. Wat ik wel stom vind omdat ik wel in behandeling wil bij een eetstoorniskliniek. Nouja, ik weet gewoon niet wat ik anders moet en ik ben die eetstoornis ook spuugzat, wat me ook weer suicidaal maakt. Dus ik geef het een kans, eerst maar even het gesprek van woensdag afwachten. Misschien willen ze me wel helemaal niet opnemen daar omdat ze me niet serieus nemen (daar ben ik bang voor) of omdat ik te complex ben ofzo (wat ze ook wel benoemde en waar ze het in het team nog over moesten hebben), dus ik ben heel benieuwd en gespannen voor dat gesprek. Gelukkig gaat er een verpleegkundige mee die ik goed vertrouw, dat is inieder geval wel heel fijn. Okay, als ik daar niet aangenomen word heb ik een probleem, dan sta ik 1 maart op straat, omdat onze kliniek gaat sluiten en ik niet weet hoe ik binnen een maand een andere kliniek moet vinden. Misschien kom ik dan wel op een gesloten afdeling terecht omdat ze het ook niet vertrouwen om me naar huis te laten gaan met ambulante behandeling.
Ergens, zegt een stem in mij dat ik ervoor moet zorgen dat ik 1 maart op straat sta, dan woon ik waarschijnlijk weer bij mijn moeder en dan kan ik mijn plan van doodhongeren inzetten, denk ik, hoop ik. Okay, nee, ik denk dat er voor die tijd wel ingegrepen wordt, maar ik hoop van niet. Of inieder geval, de stem in mijn hoopt dat. Ik wil het eigenlijk niet zo ver laten komen, maar de gedachten en stemmen zijn zo sterk aanwezig dat ik mezelf kapot moet maken, dat ik moet verdwijnen. En dat is ook wat ik wil aangezien gelukkig en normaal leven niet lukt, ik wil gewoon langzaamaan verdwijnen van deze wereld, weggaan, helemaal nergens zijn, dood. Het liefst zonder dat iemand het merkt, ik moet gewoon weg. weg van dit bestaan, van deze wereld die zo groot en eng is en waar ik me niet thuis voel.

Morgen ga ik voor een dag zonder eetbuien/dooreten en ik heb geen idee hoe. Nouja ik heb wel een planning in m'n hoofd (eigenlijk wat ik afgesproken heb met de dietiste maar alles in me schreeuwt dat het minder moet, minder minder minder.)
De afspraak is om 150 ml. sojamelk met 15 gr. brinta te eten 's ochtends (ik eet er ook wat bevroren fruit op in het weekend) maar alles in me schreeuwt dat ik 100 ml. sojamelk met 10 gr. brinta maar mag eten. Rot op tweestrijd, dit is zo vermoeiend..
Tussendoor een stuk fruit en als lunch 2 beschuiten met 20+ kaas (of jam of whatever) maar de stem vindt 1 beschuitje ook wel voldoende.. Daarnaast drink ik een glas karnemelk. Als tussendoortje eet ik weer een stuk fruit en avondeten is vaak een halve portie avondeten (alleen wordt dat morgen afhaal chinees (m'n zusjes idee) en dat vind ik zo eng dus ik ben super bang daarvoor en wil gewoon niet eten, en anders echt zo min mogelijk..) en 's avonds drink ik vaak nog een kopje cappuccino. Dus wat het precies wordt weet ik nog niet, het ligt eraan of de stem zo sterk is dat ik niet anders kan dan gehoorzamen of ik houd me aan de afspraken die ik heb met de dietiste. Ik laat het nog wel weten. Misschien gaat het morgen wel helemaal mis en heb ik alleen maar eetbuien, you never know.

Nu ga ik een poging tot slapen doen, good night! X
Liefs, Aurore