Het leven.

Hey guys,

het is lang geleden dat ik geschreven heb, maar ik het het echt even nodig denk ik.
Ik vraag me iedere dag weer af wat het nut van het leven is, waarvoor we eigenlijk leven. Iedere dag kom ik weer tot dezelfde conclusie. Het leven heeft totaal geen nut en ik heb geen idee waarom en waarvoor ik nog leef. Ik heb geen idee waarom ik ooit geboren ben. Ik zou zo graag het antwoord op die vraag hebben, gewoon om het nut van het leven te weten, om niet zo als een kip zonder kop op deze aardbol rond te lopen. Alleen omdat het mijn plicht is om te leven. Zo voelt het wel, als mijn plicht. Want wanneer ik uit het leven wil stappen houdt iedereen me tegen en wanneer mensen het echt serieus zouden nemen zouden ze me op sluiten en me voor gek verklaren, alleen om me in leven te houden. Hoe dit voor mij is wordt niet gevraagd, want je hebt het recht niet om zelfmoord te pleggen, zeggen ze. Waarom niet? ik snap het echt niet. Het is toch mijn leven? Mijn hel? Mag ik niet zelf beslissen wat ik daarmee doe dan? Het leven is vreselijk hard, donker en oneerlijk. Het leven is een leeg gat en een vreselijke realiteit.
Helaas ben ik geen kind meer, die haar hoofd in het zand kan steken en kan vluchten voor de realiteit. Natuurlijk kan ik nog steeds vluchten, in destructief gedrag. Maar toen ik kind was kon ik vluchten in een fantasie wereld, de wereld leek zo groot en onwerkelijk dat een fantasiewereld creeeren zoveel makkelijker was dan nu. Als je volwassen bent verwacht de maatschappij dat je perfect bent, aan alle normen en waarden voldoet, werkt, studeerd, een huis hebt, je geldzaken regeld, een relatie hebt, kinderen hebt etc. Gewoon een normaal leven KUNT leiden. Maar hoe simpel als het klinkt, zo moeilijk is het in de realiteit. Ik zou niet weten hoe ik het voor elkaar zou moeten krijgen om uberhaubt ooit een vaste baan te vinden, een studie af te ronden zonder een aantal wanhoops zelfmoord pogingen en zonder mezelf helemaal te vernielen door alle druk, ik zou niet weten hoe ik ooit genoeg geld moet verdienen om een huis te kunnen kopen. En ik kan me al helemaal niet voorstellen dat iemand ooit een relatie met mij zou willen. Ik bedoel, wie wil er nou een relatie met een vrouw die onder de littekens zit, suicidaal is, alleen vast of alles eet wat lost en vast zit, depressief is, niks onderneemt, teruggetrokken is, autisme heeft etc. Daar wil je toch geen relatie mee? en daarbij, een kind, ik kan een kind helemaal niks bieden, en ik wil het kind het niet aandoen om in deze verotte wereld te leven van pijn en verdriet. Want dat is de wereld. Ik snap niet hoe mensen gelukkig kunnen zijn, hoe het mensen lukt om 'gewoon' te leven zonder na te denken over het nut ervan. Het leven is een moeilijke en harde realiteit, en ik heb de plicht om ermee te dealen. Omgaan met deze wereld is voor mij een full time job, niet dat je er veel mee verdient of dat het geaccepteerd wordt, nee. Niemand begrijpt dat, want ze vinden me lui, asociaal, verwent etc. Maargoed, dit is mijn leven, mijn hel, en hopelijk is deze nachtmerrie snel afgelopen, en kan ik eindelijk vrij zijn.

Liefs x
Aurore