Hee lieve lezers,
wat is het lang geleden dat ik hier geschreven heb. Wat de reden hiervan precies is weet ik niet, ik vergat gewoon te schrijven, en ik had er ook geen zin in eigenlijk. Eigenlijk heb ik nergens zin in de laatste tijd. Ik had er wel behoefte aan om mijn hoofd te legen, maar ik kon me er niet toe zetten, het kwam er niet van, en ik wist gewoonweg niet hoe ik de chaos in mijn hoofd op orde kon brengen. Nu weet ik dat eigenlijk nog steeds niet, maar de verleiding om toch weer te gaan schrijven werd te groot. Gewoonweg omdat ik van schrijven houd en het niet echt goed gaat de laatste tijd, dus zoek ik een manier om weer een beetje uit het dal te kruipen.
Om te beginnen haat ik het ggz. Dit omdat het me gewoon frustreerd dat ik vanuit de kliniek daar naartoe ben verwezen nadat ze mij uit de kliniek gekickt hebben, maar 1,5 jaar later heb ik nog steeds geen hulp en sturen ze me van hot naar her, en ondertussen gaat het slechter en slechter. Dit zorgt er mede voor dat ik de hoop op een toekomst begin te verliezen, dit komt ook mede door m'n moeder, de iedere dag weer herhaald hoe ik mijn leven vergooi door op deze manier te leven en dat ik zo geen toekomst heb enzo (ze denkt dat ik daardoor beter ga eten enzo, maar het heeft juist een totaal averechtse werking). Maargoed, ik werd vanuit ggz oost-brabant (Boxmeer) doorverwezen naar ggz in Helmond omdat ze daar gespecialiseerd waren in eetstoornissen en ze mij niet ambulant kunnen helpen omdat m'n eetstoornis te ernstig is. Dus, ik ben daar toen heen gegaan en heb intakes gehad voor de deeltijd, maar helaas, ik was 'niet geschikt' voor groepstherapie en blablabla. Vanuit daar hebben ze mij toen weer terug verwezen naar het ggz in Boxmeer, waar ze me volgens de mensen in Helmond maar ambulant moesten behandelen omdat dat geen groepstherapie was enzo. Dusja, ik was tegen dat plan, ik heb jarenlange ambulante begeleiding gehad en nooit heeft het geholpen. Ik had dus geen zin in nog meer mislukte therapie pogingen. Mijn psycholoog (de enige daar die gespecialiseerd is in eetstoornissen) heeft me toen honderd duizend keren proberen te bellen, maar angstig als ik ben durfde ik niet op te nemen (ik durf geen prive-nummers op te nemen) en ik wilde dat aan de andere kant ook niet, ik was gewoon een beetje klaar met de hulpverlening. En daarbij wilde ik niet met hem praten omdat ik totaal niet met 'm overweg kon en ik 'm niet vertrouwde en dat gewoon niet ging werken voor mij. Toen kreeg ik een andere psycholoog, die totaal NIKS wist van eetstoornissen. Maar daarvoor kreeg ik haar ook niet. Door een psychiatrisch onderzoek is namelijk een jaar geleden vastgesteld dat ik een licht autistische stoornis heb en daar zou zij mij voorlichting over gaan geven. Nou daar had ik dus totaal geen behoefte aan. Ik geloof daarbij niet zozeer in autisme bij mij, natuurlijk zijn er wel een aantal kenmerken die overeen komen, maar de belangrijkste kenmerken herken ik niet. Ik ben heel gevoelig en voel makkelijk emoties van andere mensen, en kan me makkelijk inleven in anderen. Het enige wat bij mij wat lastiger gaat is het onder woorden brengen van mijn emoties en gevoelens. Maar ik denk dat dat vooral komt door mijn pest verleden en mijn thuis situatie. Door het pesten ben ik zo onzeker geworden dat ik bang ben dat alles wat ik zeg word afgekeurd en ik er niet mag zijn. Daarbij hebben mijn ouders al mijn emoties en problemen altijd weggewuift met 'aanstellerij' en 'aandachttrekkerij'. Hierdoor vind ik het moeilijk om echt mijn mening te geven, te zeggen wat ik wil en echt hulp te vragen. Hier loop ik soms heel erg tegenaan omdat dit een aantal zelfmoord pogingen heeft kunnen voorkomen.
Nu heb ik alleen hulp van een psychiater waar ik alleen kom voor medicatie controle.
Het probleem is alleen dat ik niet goed durf aan te geven dat het ECHT niet goed gaat.
Laatst hebben ze in Helmond wel aan de bel getrokken en heeft ze me gebeld, toen vroeg ze of ik kon beloven dat ik mezelf niks aan zou doen. Ik heb toen gezegt 'ik denk het wel', maar dit was een leugen. Ik durfde niet te zeggen dat ik niet wist hoe lang ik het nog vol zou houden en ik bang was dat ik mezelf echt iets aan zou doen. Ik was bang voor de gevolgen. De concequenties die dit hadden voor mij, eventuele opname, minder vrijheden etc. En daarbij wilde ik ook niet tegengehouden worden.
Afgelopen dinsdag had ik weer een gesprek met m'n eetstoornis-psycholoog waar ik dus niet mee wilde praten, maarja, het moest en m'n ouders waren erbij, dus het was een regelrechte ramp. Ik kan gewoon niet praten waar m'n ouders bij zijn. Ik vertrouw die psycholoog al niet, en m'n ouders nog minder. We hebben het toen gehad over de vraag 'hoe nu verder?' en daar hebben we nog steeds geen echt antwoord op, wel is er nu meer duidelijkheid. Hij heeft in dat gesprek 2 mogelijke opties genoemt. Gezien de ernst van m'n eetstoornis zou ambulant niet mogelijk zijn, en deeltijd ben ik voor afgewezen, dus dan blijft klinisch nog over. Verder had hij het over iets anders, waarbij je gewoon thuis blijft wonen. Ze noemen het ziekenhuisje aan huis en dan nemen je ouders alle controle van je over enzo, net als in een kliniek. nou hij heeft bijna een uur lopen praten over dat ziekenhuisje aan huis, maar na 2 minuten was ik al afgehaakt en had ik mijn keuze al gemaakt. Ik wil sws geen ziekenhuisje aan huis, dat wil ik ECHT niet! Ik kan dat niet, met mijn ouders, de slechte band die ik met ze heb, de ruzies en het feit dat ik ze niet vertrouw en het liefst op mezelf ga wonen. Ik denk dat ik dus voor het eerste ga, weer een klinische opname. Op het moment lijkt me dat echt het beste. Alleen die psycholoog en m'n ouders begrijpen dus blijkbaar de woorden 'ziekenhuisje aan huis wil ik sws niet.'. Moeilijk te begrijpen, niet waar? Nee dus. Ik heb luid en duidelijk gezegt dat ik dat niet wil, en toch probeerden ze me om te praten en moest ik er nog maar een 'weekje over nadenken' *zucht*. Achja, volgende week weer een gesprek en dan ga ik m'n punt proberen duidelijk te maken. Ik ga sws geen ziekenhuisje aan huis doen, en daarbij gaat zoiets niet werken als ik er zelf niet achter sta.
Dat was de hulpverlening. Nu begin ik met het schrijven in het hier en nu, over mijn dag, mijn leven en mijn gedachten. Mijn dag vandaag was echt vreselijk. Het begon eigenlijk gisteren (of vorige week) al. De zelfmoordgedachten nemen toe en het begint nu echt drastische vormen aan te nemen. Ik ben nog nooit zo goed voorbereid op een zelfmoordpoging. Ik heb bij verschillende drogisterijen pillen gekocht (paracetamol, ibuprofen etc.) en heb alles gepakt wat ik kon vinden in huis, van wagenziektepillen tot magnesiumtabletten, gewoon om zoveel mogelijk te hebben. Ik heb ze geteld, het zijn er in totaal 331. Dat zijn heel veel pillen inderdaad. Gisteravond was zo verschrikkelijk, ik had het gevoel alsof ik er klaar voor was en ik het leven achter me kon laten. Ik wilde de pijn stoppen, gewoon niet meer voelen en slapen voor altijd. Ik was de hele avond hiermee bezig en had bedacht om om 00:00 te beginnen met het innemen. Maar toen had ik een paar van mijn vriendinnen een '<33' gestuurd via whatsapp. Een meisje dat vorige week in coma lag door een zelfmoord poging stuurde mij vorige week ook een hartje en dat is de reden dat ze wist dat er iets mis was. Ik had niet verwacht dat ze online kwam en tegen me ging praten. Ik kon d'r niet negeren dus heb ik teruggepraat, en zij en een andere vriendin hebben er toen voor gezorgt dat ik niet al die pillen heb genomen. Uiteindelijk heb ik er nog wel 30-40 genomen, gewoon omdat ik mezelf wilde verdoven en niet wist wat ik moest doen. Ik voelde me zo schuldig dat ik mensen zo ongerust had gemaakt.. Nog steeds ben ik niet van gedachten veranderd, maar wel werd ik vanmorgen gewoon wakker. Of nouja, na 3 uur slaap, omdat ik alleen maar kon nadenken over hoe ik het beste een einde eraan kon maken en hoe verschrikkelijk ik mij voelde en ik kon alleen maar huilen. Om half 7 werd ik wakker en ging m'n zusje werken. M'n moeder ging rond 9 uur ook weg, nadat ze een hele preek had gegeven over hoe slecht ik bezig ben en dat ik niet kan ontbijten met alleen maar druiven. Dus, gelijk weer chaggerijning en ik voelde me nog steeds zo raar en down. Ze had eens moeten weten dat ik die nacht met honderden pillen en flessen water op mijn bed heb gezeten. Maar dat wist ze niet. Ze ziet mij alleen maar als een opstandige puber (ik ben gvd 19) die abnormaal gedrag vertoont om aandacht te krijgen. Ook is ze het niet eens met de keuze die ik maak over hulp, ze denkt dat ziekenhuisje aan huis beter gaat helpen dan een kliniek. Ik kan haar niet uit leggen waarom, maar ik weet zeker dat het niet zo is, en dat wil ze maar niet geloven.
Vandaag was ik dus heel moe en voelde ik me zo stom dat ik vanacht niet doorgezet heb. Ik wilde me verdoven, en hoe makkelijk is dat door dat te doen door middel van een eetbui? of 2 of 3 of 4? Ja, dat is simpel. En de enige mogelijkheid waar ik op dat moment aan kon denken. Dus ik zei m'n moeder dat ik naar een vriendin ging en ondertussen ging ik langs de supermarkt om eten te kopen en naar m'n vaders huis (gescheiden ouders) omdat m'n vader de hele dag werkt. Toen begon de hel. Ik ging eten eten en eten. Daarna braakte ik tot m'n hele lichaam pijn deed. Maar ik had mijn voorraad nog niet op, dus ik begon opnieuw met eten. en daarna braakte ik alles weer netjes uit. Toen dacht ik, nu is het genoeg en ben wat op internet gaan surfen. Maar een uur later kwam het sombere en wanhopige gevoel terug. Dus ik begon opnieuw met eten en braken. Daarna ging ik naar huis, voor hoelang dat duurde. Inmiddels was m'n zusje thuis en heb ik wat in de tuin gezeten, het was echt mooi weer vandaag. Maar een uur later begon het opnieuw, opnieuw de drang, de somberheid, de eenzaamheid. En aangezien ik niet alleen thuis was, zei ik tegen m'n zusje dat ik naar de stad ging, terwijl ik vervolgens weer naar m'n vader ging om te eten en te braken. Daarna ging ik overigens wel naar de stad om wat extra ibuprofen te kopen (ik wilde m'n voorraad nog wat groter maken). Toen ik eenmaal thuis was, was het alweer 5 uur en was ik doodmoe van deze dag. Het leven met een eetstoornis is geen leven, het is een hel. Ik ging naar m'n kamer en ging wat op bed liggen maar ik kon niet slapen, ik had buikpijn en ik had het super warm. Toen gingen we eten. Nasi, met kroepoek en m'n zusje had een caramel toetje gemaakt. Stom als ik was heb ik naast de 'verplichte' nasi ook wat kroepoek en een beetje van het toetje gegeten. Waarom? Omdat ik dacht 'ach, ik heb vandaag al zo verpest, dit kan er ook nog wel bij' en aan de andere kant omdat ik normaal wil zijn, een normaal leven wil zonder depressie en eetstoornis en gewoon gelukkig wil zijn en van het leven wil genieten, zonder steeds die dwangmatigheden rondom eten en de obsessie voor kcal, voedsel, gewicht, afvallen etc. Maar helaas, was deze 'motivatie' alweer compleet van de aardbodem verdwenen na het eten, ik ging weer braken. Ik kan gewoon niet tegen het gevoel van eten in mijn lichaam. Hierna was ik zo moe dat ik op bed ging liggen en ging proberen te slapen, ookal was het pas 7 uur. Om 8 uur stond ik weer op omdat ik niet kon slapen. Ik ging weer naar beneden met m'n laptop en ging thee drinken. Ondertussen bedacht ik me wat ik kon gaan doen aangezien ik gewoon nergens zin in heb, alleen maar wil slapen en dood wil zijn, maar tegelijkertijd mezelf ook gewoon dood verveel. Dus ik bedacht me dat ik jaren geleden heel actief was op punt en iedere dag schreef, het kostte veel tijd om je blog bij te houden en schrijven helpt me om m'n hoofd te legen. Dus vandaar dat ik me bedacht om hier weer iets te schrijven, en (hopelijk) ook te blijven doen. Alles wat me bezighoudt, wat ik interessant vind, gedichten etc. ga ik hier gewoon posten. Misschien gaat het me wat helpen. Nog steeds denk ik de hele dag aan de honderden pillen die op mijn kamer liggen, maar ik moet volhouden t/m zaterdag van mezelf. Vrijdag is namelijk m'n zusje jarig en zaterdag zie ik m'n beste vriendin. Ik kan het m'n zusje niet aandoen om zelfmoord te plegen een dag voor haar verjaardag, dat kan ik gewoon niet. Daarbij wil ik nog een soort van afscheid nemen van m'n beste vriendin, voor het geval deze poging (voor de verandering) dus een keer wel lukt. Maandag ging ik naar Den Bosch en zag ik twee vriendinnen die ik al lang niet had gezien, dit was ook een belangrijke reden waarom ik het niet eerder gedaan heb. 1 van deze vriendinnen vind ik namelijk leuk (I'm a lesbian :$), alleen heeft zij al een relatie.. Ik word altijd verliefd op mensen die al een relatie hebben of mij niet leuk vinden. Beetje jammer dit. Maargoed, bevriend zijn is al een eerste stap. Wie weet wordt het ooit, ooit nog wel iets ;p
Nu ga ik maar slapen,
hopen op een betere nacht dan gisteren.
Ik weet niet wat ik morgen ga doen, ik heb niks te doen en ik heb de neiging om een eetbui te hebben, gewoon omdat ik dan minder lang de dag moet 'overleven' en omdat ik dan even nergens anders aan hoef te denken. Maar mijn geld is bijna op en ik wil er geen geld meer aan uitgeven, en daarbij wil ik er gewoon niet aan toe geven. Nouja, we will see what is gonna happen tomorrow. I'm still fighting but sometimes I'm not strong enough.
Liefs,
Aurore
