Elke dag weer,
Is een oneindige strijd.
Ik wil wel vechten,
Maar mijn eetstoornis leidt.

Altijd honger,
Maar niet willen eten.
Bang voor de weegschaal,
Bang om me vol te vreten.

Alles wat ik eet,
Voelt als vele kilo's meer.
Mijn gedachten slaan op hol,
Mijn hoofd doet zeer.

Ik wil normaal leven,
Zonder die angst voor eten.
Ik wil normaal kunnen wegen,
Zonder de gevolgen te weten.

Ik wil af van alle angst,
Af van mijn pijn en verdriet.
Ik wil mijn masker niet meer op,
Zorgend dat niemand mijn ware ik ziet.

Ik wil genieten,
Van alles wat ik mee maak.
Ik wil met vriendinnen praten,
Zonder dat ik ze keihard raak.

Ik heb fouten gemaakt,
En heb ze leren accepteren.
Ik zie de problemen in,
En wil ze niet de rug toe keren.

Ik wil vechten,
Ik wil leven.
Ik wil genieten,
Maar niet voor even.

Ik sta stilzwijgend
Achter je
Onzichtbaar

Ik help je
Ondersteun je
Alleen jou
Jij bent de enige
Die mijn stem hoort
Spreken

Laat me je helpen
Zoeken naar realiteit
Ik ben wreed, volhardend
Tot op het bot
Maar eerlijk

Volg mij
Naar de zogenaamde realiteit
En langzaam
Werd ik jou, een kind nog
Jij bent mij

Mag je nog verliezen van jezelf?
Mag je je nog eenzaam voelen,
met zoveel mensen om je heen?
die het allemaal zo goed bedoelen.

nee, ik ben niet echt alleen.
mag je je nog wanhopig voelen

met zoveel oplossingen voor je klaar?
'dat helpt niet bij tijgertjes'
maar is dat wel echt waar?

mag je je verlaten voelen
als je zoveel liefde krijgt?
mag je je onbegrepen voelen
als je tegen mensen zwijgt?

mag je nog om hulp vragen
als je in behandeling bent?
mag je nog geheimen hebben
als de wereld je verhaal al kent?

mag je nog vechten
als de aandacht is verslapt?
mag je nog wel vallen
als je in je eigen val trapt?

mag je je nog waardeloos voelen
als je prachtige cijfers haalt?
mag je nog proberen
als je toch telkens weer faalt?

mag je het moeilijk hebben
met iets dat je zelf hebt gedaan?
mag je nog met hulp denken
er alleen voor te staan?

onzeker
bang
eten
dwang

onmacht
vreten
haten
vergeten

controle
overgeven
onbegrip
beven

vechten
pijn
verloren
klein

zelfbeeld
verwijten
stukjes
verslijten

lelijk
dik
actie
schrik

boulimia
tranen
eigewaarde
wanen
strijd
ziekte
tijd
moed
wegen
lijden
zegen
vloek

erkennen
vergeten
ontkennen
weten

boulimia nervosa
vijand, vriend
paraderen op het randje
alsof je niets verdiend

I really tried everything
To get out of this spell
But it's all like adding salt to red wine
It cannot clean the stains
It's like salt in my wounds
And it's not gonna end 
Nothing's gonna help me 
If I don't want to 
Nothing's getting better 
If I don't take the step 
And you watch me drowning 
Cause you see something I ignore 
Take me, shake me, wake me up 
I can't do it anymore 
I can't help it, I can't even choose 
It's part of me, controlling me 
But I can't get out of my shoes 
Stick my head into the sand 
And hope it will pass by 
That someone grubs me out 
And tells me that it's over 
Life goes on 
And things will be alright somehow 
But is this what I really want? 
I cannot move 
I'm stuck on doubt 
I really wanna change 
But I'm afraid of losing ground 
From time to time 
I think it's kind of funny 
That I act that crazy 
But I can't laugh about it 
Cause I see how you worry 
And how much you wanna care 
But it's under my skin 
And it will always be there 
It's the other side of me 
My second personality 
Believe me, 
I'm sorry for the things I do 
And I hurt myself by hurting you 

Gevangen binnen mijn eigen muren
ik heb ze zelf gebouwd.
Doe ik dingen die ik niet wil
toch voelt het zo vertrouwd.

Verliezen is winnen
en winnen is verliezen.
Niets klopt, ik ben in de war
hoe kan ik nou kiezen.

Want wie ben ik
als zij die niet eet er niet zou zijn?
Zij is zo sterk
hoe voel ik me zonder haar
hoe handle ik dan mijn pijn?

Durf ik uit te breken
de muren neer te slaan?
Heb ik het lef
naar mezelf op zoek te gaan?

Ik ben bang
zoals bij het zoeken naar een nieuwe vriendin.
Hoe zal ze zijn
Vind ik het leuk een nieuw begin?

Ik wil zo graag genieten
gewoon gelukkig zijn
Nu heb ik soms het gevoel
dat ik gewoon verdwijn

Maar ik besluit nu
vandaag en iedere dag weer
Ik vecht voor mezelf
ik durf te gaan voor mijn geluk keer op keer

En ik weet,
er komt een dag dat ik in de spiegel kijk
en trots zal ik mijn nieuwe Vriendin zien staan.
Een lieve, gezonde en gelukkige vrouw
met een lach kijk ik mezelf dan aan.

Maak je maar gewoon geen zorgen.
Ik kan veel hebben
Laat me gaan...
Al staat het water aan mijn lippen, 
Wees niet bang.
Ik kan dit aan.
Ga je niet in mij verplaatsen,
Je bent gezond, jij snapt dit niet.
Het valt voor mij niet uit te leggen.
Ik mijn schaamte
Jij verdriet.
Iets in mij weigert te leven.
Ongrijpbaar,
Het zit in m'n hoofd.
Dus doet het pijn van me te houden, 
Als je mijn masker niet gelooft..

They expect you to be thin,
and not to eat al all.
To claim there is an eating problem,
you must be very small.

I used 2 fit into that picture.
Still carry it inside.
That's why it hurts just so much more,
I started binging, lost control.
And now have fat to hide.

Deep down I'm still anorectic.
Behind the mask slipping away.
I desperately destroy my body,
just to be good enough one day.

Ik zit in een tunnel
en kruip langzaam omhoog
Ik wil het halen
die kleurige regenboog

Maar dan ben ik bijna
bij het eind
zie ik het licht al
dat mij in de ogen schijnt

Dan val ik naar beneden
terug naar de dingen
uit het verleden.

En herhaalt
alles zich weer.
Zo gaat het
keer op keer.

Maar ik mag de moed niet opgeven
ik wil strijden voor een beter leven
Dus ik val, sta op en ga door
Ik houd hoop, ik ga ervoor!

Geen regen dat tikt op de ruiten,
geen vogeltjes die vrolijk fluiten,
eventjes is het overal rustig en stil,
behalve in mijn hoofd, 
daar is steeds die chaos en dat geschreeuw.

Waarom is het zo moeilijk zelf je leven uit te kiezen, 
een leven waarin je jezelf niet zomaar kunt verliezen.
waarom zie ik niet hoe fout dit is, en wat ik door dit gedoe, 
allemaal van het echte leven mis?
Waarom voelt alles wat ik doe zo goed,
ik vraag me af waarom dit zo moet.

Soms wou ik dat ik kon vliegen,
dan vloog ik naar een land,
waar je niet steeds hoeft te liegen.
Een wereld waarin ik mijn eigen weg kan gaan, 
een wereld waar eetstoornissen niet bestaan.

Je wordt geboren in een leven vol kleuren,
niet wetend wat er allemaal nog gaat gebeuren.
Je volgt een pad, 
tot je valt, 
steeds dieper zak je weg, 
je zakt steeds verder in het zwarte gat.

Langzaam beginnen de kleuren te verdwijnen, 
steeds vaker vergeet de zon te schijnen.
Langzaam komt dat stemmetje in je hoofd, 
ze zou me helpen, 
is wat ze me had beloofd.

Aan het begin voelde het allemaal goed en zo fijn, 
maar lanzamerhand deed ze me steeds meer pijn.
Langzaam begin je alles en iedereen te verliezen,
dus ga je steeds meer voor dat stemmetje kiezen.
Ze krijgt steeds meer macht bij alles wat je doet,
waarom bepaald zij hoe ik leven moet?

Vaak momenten dat ik niet meer weet wie ik nou ben,
steeds vaker het gevoel dat ik voor mezelf weg ren.
Het is zo makkelijk om voor dat stemmetje te kiezen,
maar op die manier zal je ook van haar verliezen.
Zal ze alles van je overnemen, 
en raak je steeds dieper in de problemen.

Het liefst ga ik keihard gillen, 
over hoe slecht ik me nu voel, 
maar wat heeft het voor zin, 
als niemand snapt wat ik bedoel?

 Ik houd je hand vast,
sinds ik je heb gevonden
Tussen de zwarte jaren
gevuld met alles of niets

Ik voed je met mijn leegte,
ik bind je vast aan mij 
Ik voel je zware adem, 
we staan nog zij aan zij

Ik koester je al jaren
maar ik wens je liever dood
Ik ben zo bang je te verlaten

mijn reddertje in nood