Het gaat niet meer, alles kost moeite en ik wil alleen maar slapen, slapen en nooit meer wakker worden. Gewoon dood, einde, klaar.

Alles gaat zo langzaam en duurt zo lang, 25 februari gaat de kliniek dicht en 24 februari heb ik een gesprek met iedereen om een plan op te stellen hoe nu verder. Ze willen me naar een eetstoorniskliniek (wil ik zelf ook) maar daar vinden ze me te complex en willen ze me alleen opnemen als ik een goed plan heb voor erna (persoonlijkheidsstoornis behandeling) dus dat is nog even spannend. Maar wat moet ik als ik 25 februari weer thuis zit en ze willen me niet opnemen of er is een lange wachtlijst? ik denk niet dat goed gaat. Een weekend thuis duurt nu soms al te lang. Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoudt. Dit leven, die klote eetstoornis, klote depressie en borderline. Het wordt me allemaal te veel.

De eetstoornis staat nu op de voorgrond en ik word er zo gek van. Ik kan aan niets anders meer denken dan eten/niet-eten, kcal tellen, wegen etc. etc. Het is zo vermoeiend en ik sta op het punt van opgeven. Ik heb ook zo de neiging om gewoon te stoppen met eten, ik wil toch zo graag dood, waarom dan niet op deze manier? Is het tenminste tot die tijd ook lekker rustig in m'n hoofd.. Ookal weet ik dat dit het probleem niet oplost, het blijft rondspoken en de drang wordt groter en groter. Ik haat dit, ik haat mijn leven en ik haat mezelf.

Vanavond maar wat extra medicatie voor hopelijk een rustige nacht,

welstrusten allemaal,

Liefs Auroxe

Hoi hoi,
nieuwe dag, nieuwe kansen zou je zeggen.
Helaas was vandaag geen goede dag.
Het begon al bij het ontbijt, ik ging dooreten en ik was te uitgeput om te braken dus ik pakte een lorazepam en ging weer in bed liggen.
M'n vader vond me daardoor weereens te depressief enzo, achja, laat 'm lekker denken, ik ben ook depressief.
Dus, om 11 uur toch maar weer een poging tot opstaan gedaan en wat koffie gedronken met m'n vader.
De rest van de dag ging wel okay, ik had als lunch 2 beschuiten gegeten terwijl ik totaal geen honger had (maarja, dat was de afspraak met de dietiste en ik wil ook geen gezeik met m'n vader) en als avondeten hadden we iets met noodles, daarvan heb ik denk ik wel een normale portie gegeten maar alles in me schreeuwde dat het teveel was dus dat was wel echt een strijd, en de drang om daarna te braken was ook enorm groot. Dat heb ik uiteindelijk niet gedaan, want had m'n medicatie al genomen inclusief 8 lax (ja dat was niet de bedoeling maar ik moest m'n ontbijt/eetbui eruit laxeren en die noodles in m'n lijf vond ik ook geen fijn idee) en daarnaast had ik de dubbele dosis van m'n lactulose genomen (die neem ik op recept van de arts om m'n laxeertabletten af te bouwen en dit is minder schadelijk voor je lichaam enzo, maar laxantia afbouw lukt nog niet zo goed dus). Het boeide me vrij weinig als ik m'n normale medicatie (pipamperon, anti psychotica) uitbraakte maar ik wilde m'n eten eruit laxeren en dat gaat niet als je je lax alweer uitgebraakt hebt enzo, dus m'n avondeten niet gebraakt. Wel daarna in bad gegaan en m'n hele arm en onderbeen opengehaald met een scheermesje, ook niet zo'n strak plan, maar de drang was gewoon zo hoog. Okay, ik weet het, eigen verantwoordelijkheid en ik had de bereikbaarheiddienst moeten bellen, maar op dat moment wist ik echt even niet meer waar ik mee bezig was en moest het gewoon gebeuren. Ik moest mezelf straffen voor het eten, voor alles, voor mijn bestaan. En daarnaast ook om de suicidale gedachten te onderdrukken. Want dat is wat ik wil, dood. Ik wil zo graag stoppen met eten en afvallen tot m'n lichaam het begeeft, tot ik niet meer kan. Maar na een dag niet eten grijpt de verpleging al in ben ik afgelopen week achter gekomen. Dus dit is een langer termijnplan. Wat ik wel stom vind omdat ik wel in behandeling wil bij een eetstoorniskliniek. Nouja, ik weet gewoon niet wat ik anders moet en ik ben die eetstoornis ook spuugzat, wat me ook weer suicidaal maakt. Dus ik geef het een kans, eerst maar even het gesprek van woensdag afwachten. Misschien willen ze me wel helemaal niet opnemen daar omdat ze me niet serieus nemen (daar ben ik bang voor) of omdat ik te complex ben ofzo (wat ze ook wel benoemde en waar ze het in het team nog over moesten hebben), dus ik ben heel benieuwd en gespannen voor dat gesprek. Gelukkig gaat er een verpleegkundige mee die ik goed vertrouw, dat is inieder geval wel heel fijn. Okay, als ik daar niet aangenomen word heb ik een probleem, dan sta ik 1 maart op straat, omdat onze kliniek gaat sluiten en ik niet weet hoe ik binnen een maand een andere kliniek moet vinden. Misschien kom ik dan wel op een gesloten afdeling terecht omdat ze het ook niet vertrouwen om me naar huis te laten gaan met ambulante behandeling.
Ergens, zegt een stem in mij dat ik ervoor moet zorgen dat ik 1 maart op straat sta, dan woon ik waarschijnlijk weer bij mijn moeder en dan kan ik mijn plan van doodhongeren inzetten, denk ik, hoop ik. Okay, nee, ik denk dat er voor die tijd wel ingegrepen wordt, maar ik hoop van niet. Of inieder geval, de stem in mijn hoopt dat. Ik wil het eigenlijk niet zo ver laten komen, maar de gedachten en stemmen zijn zo sterk aanwezig dat ik mezelf kapot moet maken, dat ik moet verdwijnen. En dat is ook wat ik wil aangezien gelukkig en normaal leven niet lukt, ik wil gewoon langzaamaan verdwijnen van deze wereld, weggaan, helemaal nergens zijn, dood. Het liefst zonder dat iemand het merkt, ik moet gewoon weg. weg van dit bestaan, van deze wereld die zo groot en eng is en waar ik me niet thuis voel.

Morgen ga ik voor een dag zonder eetbuien/dooreten en ik heb geen idee hoe. Nouja ik heb wel een planning in m'n hoofd (eigenlijk wat ik afgesproken heb met de dietiste maar alles in me schreeuwt dat het minder moet, minder minder minder.)
De afspraak is om 150 ml. sojamelk met 15 gr. brinta te eten 's ochtends (ik eet er ook wat bevroren fruit op in het weekend) maar alles in me schreeuwt dat ik 100 ml. sojamelk met 10 gr. brinta maar mag eten. Rot op tweestrijd, dit is zo vermoeiend..
Tussendoor een stuk fruit en als lunch 2 beschuiten met 20+ kaas (of jam of whatever) maar de stem vindt 1 beschuitje ook wel voldoende.. Daarnaast drink ik een glas karnemelk. Als tussendoortje eet ik weer een stuk fruit en avondeten is vaak een halve portie avondeten (alleen wordt dat morgen afhaal chinees (m'n zusjes idee) en dat vind ik zo eng dus ik ben super bang daarvoor en wil gewoon niet eten, en anders echt zo min mogelijk..) en 's avonds drink ik vaak nog een kopje cappuccino. Dus wat het precies wordt weet ik nog niet, het ligt eraan of de stem zo sterk is dat ik niet anders kan dan gehoorzamen of ik houd me aan de afspraken die ik heb met de dietiste. Ik laat het nog wel weten. Misschien gaat het morgen wel helemaal mis en heb ik alleen maar eetbuien, you never know.

Nu ga ik een poging tot slapen doen, good night! X
Liefs, Aurore

De afgelopen week ging niet goed.
Het weekend was al vreselijk, ik had paniekaanvallen en was fucked up suicidaal.
Uiteindelijk ging het met m'n lorazepam wel goed genoeg om thuis te kunnen blijven tot zondag avond,
maar toen ik zondag avond terug op de afdeling was ging het eigenlijk nog steeds niet, en moest er een dienstdoende arts komen die besloot dat ik beter een nachtje op een gesloten afdeling kon slapen. Daarna heb ik 3 dagen onder begeleiding gestaan en 3 nachten op een gesloten afdeling geslapen omdat ik te suicidaal was en weg wilde lopen enzo.
Woensdag had ik een gesprek met m'n arts en die had het over eigen verantwoordelijkheid en dat ik mezelf moest bewijzen de aankomende weken dat ik een open afdeling aankan. Dat is ook de reden dat ik niet met een IBS op een gesloten afdeling terecht ben gekomen de afgelopen week, omdat de kans dat ik dan nog in Helmond in een eetstoornis kliniek terecht kan veel kleiner wordt, want dat is een open afdeling en als ik dat niet aankan kan ik ook geen gerichte behandeling krijgen.

Dus nu moet ik me bewijzen en alles op alles zetten om op de open afdeling te kunnen blijven. Dit zorgt weer voor stress en spanning en ik heb het gevoel alsof er heel veel druk op ligt omdat ik nu het idee heb dat ik niet eerlijk kan en mag zijn als het niet gaat, want ik moet op de open afdeling blijven. Maar dat is natuurlijk een denkfout, want eigen verantwoordelijkheid betekent juist dat ik om hulp moet vragen wanneer dat nodig is, zodat alles niet te hoog oploopt dat het misgaat. Maargoed, nu ben ik dus thuis zonder bel afspraken of whatever, dus ik moet bellen als er iets is maar als er niks is dus niet. En ik heb m'n lorazepam en slaapmedicatie gelukkig wel, dus ik hoop het weekend te overleven.

Ook hoop ik dat ik dit weekend wat minder eetbuien ga hebben dan twee weken geleden want toen was het echt niet grappig meer, ik had toen bijna dat gesprek in Helmond en ik at letterlijk m'n stress weg, nu heb ik woensdag weer een gesprek daar, dus ik hoop, hoop, hoop dat dit weekend een beetje rustig verloopt wat betreft eten. Ik ben wel van plan om een beetje 'normaal'/meer te eten dan gewoonlijk (voor mijn doen) om niet nog verder te verzwakken en af te vallen want ik ben ook wat grieperig en ik wil gewoon weer wat energie voor de therapien volgende week. Ook heb ik verse sinaasappelsap en optimel om (hopelijk) eetbuien tegen te gaan en aan m'n kcal te komen. Dus dit weekend wordt geen weekend van vasten/sporten/afvallen want dat heb ik afgelopen week al genoeg gedaan en het doet m'n lichaam niet goed. Pff, waarom ben ik na 9 jaar nog steeds zo met eten bezig? het is zo vermoeiend en ik wil gewoon vrij zijn, en niet in paniek raken als ik een beetje yoghurt of iets extra's eet ofzo.

Ik zal binnenkort wel weer schrijven, dit was even een update over hoe de week verlopen is.
Liefs, Aurore

Hoi hoi,

zolang is het geleden dat ik hier geschreven heb. Maar het voelt wel heel erg fijn en vertrouwd weer. Alsof ik nooit weg geweest ben. Ookal gaat waarschijnlijk niemand dit lezen en is de hele weblog community uitgestorven, I don't fucking care!

Hoe het nu gaat?
Helaas kan ik niet zeggen dat het goed gaat. Ik ben al meer dan een jaar opgenomen in een kliniek voor autisme, waar ze er naar een half jaar achter kwamen dat ik geen autisme heb maar borderline en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Dus van daaruit gingen we op zoek naar een kliniek voor persoonlijkheidsproblematiek, maar in die zoektocht kwamen ze er hier achter dat mijn eetstoornis erger was dan ze dachten en toch wel erg op de voorgrond staat, en dat het mijn hele leven beheerst. Zodoende zijn we op zoek gegaan naar een kliniek voor eetstoornissen en maandag heb ik een intake in Helmond bij het ggz. Ik vind het doodeng, maar ik wil ook weer weg, echt waar, ik wil dit niet meer, een leven als dit is geen leven te noemen, het is een dwangmatige manier van overleven. En ik wil er vanaf. Hoe eng en moeilijk dat ook gaat worden. En hoe bang ik ook ben, bang voor controle verlies, voor gewichtstoename, voor de toekomst, voor volwassenheid, maar vooral, voor het leven.
Naast de kliniek waar ik nu zit heb ik in 2015 3x met een IBS op een gesloten afdeling gezeten omdat ik te suicidaal was om op de open afdeling te blijven. En hoe het nu gaat? Ik ben ontzettend bang om dit weer mee te maken, ik heb er werkelijk nog steeds nachtmerries van. Maar ik heb ergens zo'n vaag gevoel of vermoeden dat het niet lang duurt voor ik dit weer ga meemaken. Ik weet niet waarom, maar ik voel me zo slecht de laatste weken, ook omdat ik zo slecht eet natuurlijk, maar qua stemming en suicidale gedachten gaat het werkelijk heel slecht. Ik wil gewoon rust, en dat lijkt alleen de dood te kunnen bieden. Ik weet, dit is niet de oplossing, en ik moet blijven vechten, dat doe ik ook, als ik niet vocht zat ik hier nu niet. Maar het wordt weer moeilijker en moeilijker en ik weet niet hoe lang ik het nog volhoudt, hoelang het nog duurt voordat ik de controle weer dreig te verliezen. En het stomme is, ik kan dit wel met de verpleging bespreken, maar dan gaan ze zich weer zorgen maken (doen ze trouwens al) en dan is de kans op een IBS alleen maar groter. I really don't know what to do.. Gelukkig is daar het papier (of in dit geval internet) waar ik al m'n gedachten neer kan zetten zonder dat mensen oordelen en zonder concequenties.

Hoe het eten nu gaat?
Tja, zou je dat willen weten? Zou ik het vertellen? Zoveel schaamte, zoveel angst, zoveel vooroordelen. I don't know.
Maar aangezien ik het kwijt moet aan iets of iemand die niet oordeelt vertel ik het toch maar.
Eten gaat ronduit slecht. Ik ben in 2 maanden 7 kg afgevallen wat de arts toch wel zorgelijk vond waardoor eigenlijk aan het licht kwam hoe erg ik nog in m'n eetstoornis zit. Dus nu heb ik maandag dus een intake was ik super eng vind. Daarnaast heb ik afspraken met een dietiste en vragen ze me iedere week om m'n gewicht en moet ik iedere twee weken bloed laten prikken. Dus wat dat betreft houden ze me wel in de gaten, maar of ik dat fijn vind? Ergens wel. Ik wil graag de hulp die ze me bieden aannemen, ookal wordt m'n eetstoornis er niet minder op. Daarnaast vind ik het vreselijk en wil ik alle controle zelf houden.
Mijn ontbijt bijvoorbeeld moest ik uitbreiden van 100 ml. sojamelk met 10 gr. brinta naar 150 ml. en 15 gr.. Dat is een maand geleden afgesproken en volgens mij heb ik het precies 3x gedaan, 3x van de zoveeel dagen dat dat me gelukt is, dat voelt echt als falen, maar ook als controle. Een eetstoornis slingert je echt tussen twee opvattingen. Zwaar vermoeiend. Daarnaast mocht ik niet onder de 54 kg komen en dat is m'n gewicht nu ongeveer dus ik mag echt niet nog meer afvallen anders moet ik weer gaan uitbreiden enzo. Maar de laatste weken is m'n gewicht sowiewo redelijk stabiel door de feestdagen. Ik heb echt abnormaal veel gegeten, maar wel gecompenseerd dus mijn lichaam moet weer even aclimatiseren ofzo. I don't know. En de laatste dagen ook weer veel last van eetbuien en braken door de spanningen voor maandag. Hopelijk wordt dat wel weer wat minder na maandag want ik word er echt gek van, en het is zo vermoeiend. Ik had al geen energie (ik zakte gewoon random midden op de dag in elkaar enzo) maar door die eetbuien en braken wordt het alleen maar erger, en daarbij is dat ook niet goed voor m'n stemming en suicidaliteit. Ik voel me hierdoor zo slecht en ik wil alleen maar slapen, eten/braken en doodgaan. Ik zie het leven, alles, gewoon niet meer zitten op het moment. Ik heb gewoon geen doel in mijn leven en ik wil me gewoon overgeven aan die eetstoornis, en het gewoon mijn leven laten nemen. Maar nee, dat mag niet, ik moet vechten, tot het eind.

Nu zullen we eerst maar eens de intake afwachten, ik ben benieuwt.
Wie weet tot dit weekend en anders fijn weekend!
Liefs, Aurore

Hee guys,
het lijkt wel een eeuwigheid dat ik geschreven heb.
Het is alweer lang geleden dat ik geschreven heb, september zag ik net, het is nu 10 januari 2015.
De tijd gaat zo snel, te snel als je het mij vraagt.
Ik wil echt heel graag weer een klein zorgeloos meisje zijn van een jaar of 8.
Heerlijk spelen, kind zijn, je nergens zorgen over maken, geen eetstoornis, depressie en suicidalieit.
Gewoon zorgeloos en klein, dat is wat ik wil zijn.

Over 2 maanden en 9 dagen word ik 20, en ik heb er echt geen zin in.
Op m'n 18de verjaardag zat ik in een eetstoornis kliniek, op m'n 20ste verjaardag zit ik in een kliniek op de afdeling autisme en ADHD (ik heb asperger).
M'n verjaardag vieren in een kliniek is zo raar, maar ook fijn op de een of andere manier.
Vorig jaar was m'n verjaardag wel leuk trouwens, maar het laatste jaar 5 havo was hectisch en vreemd, vooral de laatste paar maanden, iedereen wist van m'n eetstoornis en depressie door m'n opname, m'n mentor bemoeide zich overal mee en naarmate het jaar voorbij ging, ging het weer steeds slechter en slechter en begon ik weer met spijbelen, viel ik extreem veel af en deed ik verschillende zelfmoordpogingen. Uiteindelijk heb ik toch m'n diploma gehaald, wat ik ook totaal niet had verwacht.
Na m'n examens heb ik me niet ingeschreven voor een vervolg studie omdat ik van plan was eerst een jaar aan mezelf te gaan werken om daarna wat beter aan een vervolgstudie te kunnen beginnen. Maar helaas, overal werd ik afgewezen vanwegen m'n autisme, en dat zou niet in groepstherapie passen, dus nog meer ondergewicht en zelfmoordpogingen volgden. Ik wist echt niet meer wat ik met het leven aanmoest (nog steeds eigenlijk). Door m'n psycholoog ben ik uiteindelijk toch een thuisstudie VWO gaan doen, omdat dat ook makkelijk te combineren was met eventuele therapie etc. In oktober startte ik bij een zorgboerderij voor mensen met autisme, voor meer dagbesteding. Hier heb ik ongeveer 2 maanden gezeten en ik had het daar naar m'n zin. Maar helaas, begin november nam ik een overdosis waardoor ik in het ziekenhuis belandde, en zodoende kwam de aandacht (bij het ggz) voor m'n eetstoornis wat op de achtergrond te staan en gingen ze meer kijken naar m'n depressie en suicidaliteit. Zodoende werd ik ingeschreven bij een kliniek op de afdeling autisme en ADHD, een plek waar je tenminste niet wordt afgewezen omdat je autisme hebt. Hier zit ik nu 3 weken, morgenavond start m'n 4de week. Het is er wel okay, de groep is fijn en de meeste verpleegkundigen ook. De meeste therapien zijn wel te doen en ik ben al aardig gewend.

Maar nu zit ik weer thuis, ieder weekend moeten/mogen we naar huis. Ieder weekend heb ik zin om naar huis te gaan, ik mis m'n kat zo erg als ik daar zit.. Maar iedere zaterdag merk ik weer waarom het beter is om opgenomen te zijn op dit moment. Ik voel me zo raar, zo verward, zo chaotisch, somber, lusteloos, depressief en suicidaal. Ik weet het echt niet meer. Ik wil snijden en blowen en doodgaan en gewoon rust. Ik ben weer aan het denken aan een nieuwe zelfmoordpoging, maar ik ga niet meer zomaar een overdosis ergens van nemen. Dat werkt toch niet, je komt in het ziekenhuis terecht en ze stoppen je in een kliniek, daar heb ik niks aan. Ik moet een goed doordacht plan hebben, maar daar heb ik tijd voor nodig.

Waarom is het leven zo uitzichtloos?
Wat is het doel van leven?
Waarom doet het leven zoveel pijn?
Waarom kan ik niet gewoon doodgaan zonder dat iemand het merkt?
Waarom ben ik geboren?
Waarom word ik iedere dag weer opnieuw wakker?
Waarom blijft de zon iedere dag weer opkomen?
Waar is het leven zo donker en koud?
Waarom waarom waarom?
Zoveel vragen, zoveel antwoorden waar ik naar zoek, maar ik heb geen idee.

Ik heb gewoon geen reden meer om te leven, ik weet het echt niet meer. Ik heb de hele dag al huilbuien en ik voel me zo slecht..
Niemand mag zien hoe ik me voel dus zet ik m'n masker maar op, alsof alles okay is, alsof het goed gaat.
The biggest lie in my life.
Ik ben zo bang.
bang voor alles.
bang voor mensen, bang voor eten, bang voor m'n lichaam, bang voor aankomen, bang voor mezelf, bang voor m'n gedachten, bang voor de toekomst, bang voor het leven.

Dit zijn zo'n beetje m'n dagelijkse gedachten, maar als ik thuis ben is dit echt een miljoen keer erger, zo vreselijk. Ik wil niet terug naar de kliniek, maar thuis blijven wil ik ook niet. Ik wil rust. Ik wil slapen, slapen voor altijd. Ik wil alleen zijn, alleen met mezelf en alles met m'n gedachten.

M'n eetstoornis is wel erger geworden in de kliniek, eigenlijk is het de bedoeling aan alles te werken zeg maar. maar aangezien ik bij de intake zei dat m'n eetstoornis wat meer op de achtergrond is komen te liggen, en ik geen ondergewicht meer heb, richten ze daar geen aandacht aan. Wat is opzich wel fijn vind eigenlijk, of beter gezegt m'n eetstoornis. Ik eet heel weinig in de kliniek, en niemand die er wat van zegt. Er zitten daar trouwens meer mensen met een eetstoornis (we zijn daar met 4 meiden en 6 jongen), 3 van de 4 meiden daar hebben een eetstoornis haha. Maargoed, ik val weer af, ik weeg mezelf weer minimaal 2x per dag, ik houd weer m'n kcal bij en ik sport weer extreem veel. We hebben standaart 1x per week fitness op het programma staan, maar 2x is de zaal open voor diegene die vrij willen sporten, en laat ik dat nou net willen. Ik fitness dus 3x per week een uur en daarnaast hebben we vaak met PMT ook wel intensieve sporten en spellen, dus het gewicht daalt aardig snel. maar dat vind ik niet erg, ik verlang weer zo erg naar ondergewicht, gewoon m'n gevoelens afvlakken en niks meer voelen, minder gedachten en gewoon rust in je hoofd, alleen maar bezig zijn met niet-eten en afvallen. Helaas heb ik anorexia purgerend subtype en heb ik ook weleens last van eetbuien en braken, en dit is zo'n weekend waarin de boulimia weer eventjes om de hoek komt kijken. Welkom terug Mia, wat heb ik je gemist, NOT! Maargoed, dit weekend heb ik serieus echt veel gegeten, maar ook veel gebraakt.. Ik weet niet, ik probeer toch ergens mezelf mee te kalmeren en ergens rust in te vinden. En op de een of andere manier boeit gewicht me dit weekend echt geen ene fuck. Ik ben toch niet van plan om nog lang te leven, en ik weet dat ik in de kliniek toch weer heel weinig eet (ik durf sws niet veel te eten in de buurt van anderen), dus ik val wel weer af, alhoewel ik donderdag avond wel friet moet eten waar ik vreselijk tegenop zie, maarja, komt wel goed hoop ik. Ik ben van plan om te braken daarna, maar eigenlijk durf ik dat niet in de kliniek, en ik krijg na het eten wss bezoek, dus dat gaat sws lastig worden. Pff, life is hard..

Ik heb zoveel zin om te slapen, gewoon in bed te liggen, nergens aan te denken en te slapen voor altijd. Helaas gaat dat wss niet lukken en word ik morgen toch weer wakker.. Maar het is al 23:10 dus ik ga zo maar even m'n bed opzoeken, snijden, blowen en verward in slaap vallen (ik reageer altijd heel heftig op wiet, wss doordat ik high sensitive ben).. Morgen avond weer terug naar de kliniek, m'n zusje gaat dit keer mee en ze gaat wat later naar huis dus wss gaan we morgen avond een spelletje doen ofzo, best gezellig opzich, hopelijk voel ik me morgen wat beter.

Liefs x

Hey guys,

het is lang geleden dat ik geschreven heb, maar ik het het echt even nodig denk ik.
Ik vraag me iedere dag weer af wat het nut van het leven is, waarvoor we eigenlijk leven. Iedere dag kom ik weer tot dezelfde conclusie. Het leven heeft totaal geen nut en ik heb geen idee waarom en waarvoor ik nog leef. Ik heb geen idee waarom ik ooit geboren ben. Ik zou zo graag het antwoord op die vraag hebben, gewoon om het nut van het leven te weten, om niet zo als een kip zonder kop op deze aardbol rond te lopen. Alleen omdat het mijn plicht is om te leven. Zo voelt het wel, als mijn plicht. Want wanneer ik uit het leven wil stappen houdt iedereen me tegen en wanneer mensen het echt serieus zouden nemen zouden ze me op sluiten en me voor gek verklaren, alleen om me in leven te houden. Hoe dit voor mij is wordt niet gevraagd, want je hebt het recht niet om zelfmoord te pleggen, zeggen ze. Waarom niet? ik snap het echt niet. Het is toch mijn leven? Mijn hel? Mag ik niet zelf beslissen wat ik daarmee doe dan? Het leven is vreselijk hard, donker en oneerlijk. Het leven is een leeg gat en een vreselijke realiteit.
Helaas ben ik geen kind meer, die haar hoofd in het zand kan steken en kan vluchten voor de realiteit. Natuurlijk kan ik nog steeds vluchten, in destructief gedrag. Maar toen ik kind was kon ik vluchten in een fantasie wereld, de wereld leek zo groot en onwerkelijk dat een fantasiewereld creeeren zoveel makkelijker was dan nu. Als je volwassen bent verwacht de maatschappij dat je perfect bent, aan alle normen en waarden voldoet, werkt, studeerd, een huis hebt, je geldzaken regeld, een relatie hebt, kinderen hebt etc. Gewoon een normaal leven KUNT leiden. Maar hoe simpel als het klinkt, zo moeilijk is het in de realiteit. Ik zou niet weten hoe ik het voor elkaar zou moeten krijgen om uberhaubt ooit een vaste baan te vinden, een studie af te ronden zonder een aantal wanhoops zelfmoord pogingen en zonder mezelf helemaal te vernielen door alle druk, ik zou niet weten hoe ik ooit genoeg geld moet verdienen om een huis te kunnen kopen. En ik kan me al helemaal niet voorstellen dat iemand ooit een relatie met mij zou willen. Ik bedoel, wie wil er nou een relatie met een vrouw die onder de littekens zit, suicidaal is, alleen vast of alles eet wat lost en vast zit, depressief is, niks onderneemt, teruggetrokken is, autisme heeft etc. Daar wil je toch geen relatie mee? en daarbij, een kind, ik kan een kind helemaal niks bieden, en ik wil het kind het niet aandoen om in deze verotte wereld te leven van pijn en verdriet. Want dat is de wereld. Ik snap niet hoe mensen gelukkig kunnen zijn, hoe het mensen lukt om 'gewoon' te leven zonder na te denken over het nut ervan. Het leven is een moeilijke en harde realiteit, en ik heb de plicht om ermee te dealen. Omgaan met deze wereld is voor mij een full time job, niet dat je er veel mee verdient of dat het geaccepteerd wordt, nee. Niemand begrijpt dat, want ze vinden me lui, asociaal, verwent etc. Maargoed, dit is mijn leven, mijn hel, en hopelijk is deze nachtmerrie snel afgelopen, en kan ik eindelijk vrij zijn.

Liefs x
Aurore

Varieer met vlees, dat is algemeen bekend. Maar welke vitamines zitten er nou in welke soort vlees? Hier alles weer op een rijtje!

• Lever

Lever bevat veel vitamine A! ook bevat lever vitamine B12.

• Kip

Kip is een bron van vitamine B6.

• Varkensvlees

Varkensvlees bevat het meeste vitamine B1.

• Rundergehakt

Rundergehakt bevat heel veel goede vitamines, en is bovendien rijk aan ijzer.

• Rundvlees

Rundvlees bevat veel zink. Het meeste zink van alle vleessoorten.

• Broccoli

Broccoli zit vol met vitamines zoals vitamine A, B, C, en K. Je kunt broccoli dus een echte vitamine-bom noemen. En ook nog eens hartstikke lekker! Een goede keus dus!

• Spruiten

Ja ja, spruiten zijn echt een gezonde keuze voor op het bord! Er zitten heel erg veel vitamines in.
Spruiten zijn vooral rijk aan Vitamine C en vitamines A, B1, Kalium en Fosfor.

• Spinazie

Ook spinazie is een gezonde keuze. Spinazie zit vol met ijzer. Spinazie bevat onder andere ook nog de vitamines A, C, E en Kalium.

• Asperges

Asperges bevatten heel veel vitamines uit de B-groep. Maar dat zijn niet de enige vitamines die asperges bevatten. Foliumzuur is onder andere een vitamine die asperges ook bevatten.

• Bloemkool

Bloemkool is een groente die ijzer en vitamine K bevat. Ook zit er vitamine C in bloemkool.

Amerikaans en Europees onderzoek laat zien dat inblikken slechts een gering verlies aan vitamines oplevert. En eenmaal in blik blijven de gehaltes nagenoeg constant. Ook voedingsvezel blijft vrijwel intact. Alles bij elkaar is fruit als conserve dus een uitstekend alternatief als u geen vers mag eten. Net als bij vers verschillen de gehaltes aan waardevolle stoffen met de fruitsoort; ingeblikte grapefruit bijvoorbeeld bevat beduidend meer vitamine C dan appelmoes.

En je kan dan natuurlijk (als je niét hoeft aan te komen) het beste fruit in eigen sap kopen i.p.v. fruit in siroop!

Het is algemeen bekend dat fruit gezond is. Fruit is over het algemeen een vitaminebom, en dus is het goed om elke dag fruit te eten!

• Kiwi

Kiwi is een goede fruitkeuze. Het bevat veel vitamine C, E, en Kalium.

• Appel

Een Appel bevat veel vezels. Het bevat ook veel vitamine C!

• Aardbei

Aardbei zit vol met vitamine C, vezels en vitamine B9.

• Druiven

De druif wordt vaak niet zo goed bestempeld omdat er behoorlijk wat calorieën in zitten voor fruit.
Toch bevat de druif veel goede vitamines zoals vitamine B en C.

• Pruim

De pruim, een iets minder populaire fruitsoort, zit vol met vezels en is een bron van Kalium. Ook bevat het IJzer en Magnesium.